ဆူးငှက် “လက်ရေတစ်ပြင်တည်း… နှီးဒေါင်းလန်းကြီးတွေနဲ့ ဝိုင်းဖွဲ့ကာစားကြသည်။ မြမဒီခင်… ခပ်ငယ်ငယ် တေးဆိုကြ၊ မြူးပျော်ကြ…” နန်းတော်ရှေ့ဆရာတင်ရဲ့ ‘လက်ရေတပြင်တည်း’သီချင်းက အခုထိမရိုးနိုင်တဲ့ ခေတ်မီနေဆဲဖြစ်တယ်။ သီချင်းပါအကြောင်းအရာထက် “ညီညွတ်ရေးနဲ့ အသက်ရှည်ရှည်၊ ခင်ခင်မင်မင်… လက်ရေတစ်ပြင်တည်း၊ ရှေးကတော့ ပိုချစ်ကြတယ်…”ဆိုတဲ့ စာသားလေးဟာ ကျစ်လျစ်သိပ်သည်းမှုနဲ့အတူ ဒီကနေ့ ဒီတိုင်းပြည် ဒီလူမျိုးအနေနဲ့ အလိုအပ်ဆုံးအရာဖြစ်နေလို့ပါပဲ။ ဟုတ်ပါတယ်။ ညီညွတ်ရေး… အရေးတကြီးလိုတယ်။ အသက်ရှည်ရှည်နေထိုင်လုပ်ကိုင်ကြရမယ့် ကျန်းမာရေးတွေလည်း လိုအပ်တယ်။ အသက်ရှည်သည်နှင့်အမျှ တိုင်းရင်းသားပြည်သူအားလုံး(ဝါ)မြန်မာပြည်သားအားလုံး ချစ်ချစ်ကြည်ကြည် ခင်ခင်မင်မင်ရှိကြဖို့လည်း အများကြီးလိုအပ်တယ်။ တစ်ရေတည်းနေ တစ်မြေတည်းသောက်တွေချင်းမှာ အခွင့်အရေးတန်းတူရှိကြရမယ်။ ဘယ်သူကသာရမယ်၊ ဘယ်သူပိုနာရမယ် မရှိရဘူး။ ဒီ ဒေါင်းလန်းထဲက ထမင်းနဲ့ဟင်းဟာ အားလုံးနဲ့သက်ဆိုင်တယ်။ ဒီလို လူမှုစရိုက်မျိုးဟာ မြန်မာမှာ ဟိုရှေးအတီအတေကတည်းက သန္ဓေတည်ရှိခဲ့တယ်။ ပယောဂတွေ၊လက်နက်တွေ၊ အာဏာတွေကြောင့်သာ စိတ်ဝမ်းကွဲခဲ့ကြတာ…။ ဒါကြောင့် “ညီညွတ်ရေးနဲ့ အသက်ရှည်ရှည် ခင်ခင်မင်မင်၊ လက်ရေတစ်ပြင်တည်း၊ ရှေးကတော့…
Read Moreကြိုလှည့်ပါ့၊ ဆံကေသွယ်…
