ဆူးငှက်
၁၉၆၄ခုနှစ် မေလမှာ ထုတ်ဝေခဲ့တဲ့ “ပြည်သူချစ်သော အနုပညာသည်များ”စာအုပ်ဟာ ဒီနှစ် ၂၀၂၁ခုနှစ် မေလကပဲ ၅၇ နှစ်ပြည့်ခဲ့ပါပြီ။ ” ပြည်သူချစ်သာ အနုပညာသည်များ” စာအုပ်ကို စာရေးဆရာ၊ သတင်းစာ ဆရာမကြီး လူထုဒေါ်အမာရေးသားပြုစုခဲ့တာပါ။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ဒေါ်ဒေါ်လို့ခေါ်တာပေါ့။
ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့ “ပြည်သူချစ်သော အနု ပညာသည်များ”စာအုပ်က ၁၉၆၄ခုနှစ် မေလမှာ ပထမအကြိမ်ထုတ်ဝေပြီး အဲဒီနှစ် စက်တင်ဘာမှာ ဒုတိယအကြိမ်၊ ၁၉၆၇ဇူလိုင်မှာ တတိယအကြိမ်၊ ၁၉၇၄မှာ စတုတ္ထအကြိမ်နဲ့ နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်အကြာ ၁၉၉၇ ဒီဇင်ဘာရောက်မှ ပဉ္စမအကြိမ်အဖြစ် အကြိမ်ကြိမ် အုပ်ရေများစွာ ထုတ်ဝေခဲ့ရတဲ့ စာအုပ်ပါ။
ပထမအကြိမ်ထုတ်တဲ့ ၁၉၆၄ခုနှစ်ဆိုတာ တော်လှန်ရေးကောင်စီတက်ပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကြာအချိန်ပါ။ အဲဒီအချိန်မှာ သုံးစွဲနေတဲ့ ငွေစက္ကူတွေလည်း တရားမဝင်ကြေညာတယ်။ တိုင်းပြည်မှာလည်း စီးပွားရေးလုပ်ငန်းကြီးတွေကို ပြည်သူပိုင်သိမ်းတယ်ဆိုတဲ့ ကမောက်ကမအချိန်။ တစ်တိုင်းတစ်ပြည်လုံး စီးပွားရေး ကျပ်တည်းနေချိန်၊ ဒါပေမဲ့ ပထမအကြိမ် ရိုက်နှိပ်တဲ့ အုပ်ရေ ၃၅၀၀ က တစ်လကျော်အတွင်း ကုန်သွားအောင် ရောင်းရသတဲ့။ ဒါကြောင့် အဲဒီနှစ် စက်တင်ဘာလမှာပဲ ဒုတိယအကြိမ် ရိုက်နှိပ်ရပါတယ်။ သုံးနှစ်ခြားပြီး ၁၉၆၇မှာ တတိယအကြိမ်။ နောက် ခုနစ်နှစ်ခြားပြီး စတုတ္ထအကြိမ်ရိုက်နှိပ်အပြီး နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော် (တိတိကျကျ ဆိုရင် ၂၃နှစ်ခြားပြီး)မှ ပဉ္စမအကြိမ် ရိုက်နှိပ်ရတာပါ။
ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့ပြည်သူချစ်သောအနုပညာသည်များ စာအုပ်ဟာ ဈေးကွက်မှာလည်း ပရိသတ်ရဲ့ အားပေးမှုခံရသလို (အဲဒီ အချိန်က) စာပေဗိမာန်စာပေဆုလည်း ချီးမြှင့်ခံရလို့ ပရိသတ်အကြိုက်နှင့် ထပ်တူမျှသော စာပေဆုလို့ပြောလို့ရပါတယ်။
ကျွန်တော်ဟာ ပြည်သူချစ်သော အနုပညာသည်များနှင့်ပတ်သက်ပြီး အလွန်မှတ်မှတ်ရရရှိခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်မွေးဖွားကြီးပြင်းရာ အရပ်ဟာ သဘင်သည်များ မဟုတ်သော်ငြား “သုခုမ”ပညာကို အတော်စိတ်ဝင်စား ကြိုက်နှစ်သက်တဲ့နေရာပါ။ ရပ်ရွာ ဘုရားပွဲမှာ အရပ်ဇာတ်ကကြတယ်။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပျော်တမ်း ခါးပြတဝိုင်းလေးထာင်ထားတယ်။ ညနေချမ်း လက်ဖက်ရည်ကြမ်းဝိုင်းမှာ ဇာတ်အကြောင်း၊
ဆိုင်းအကြောင်း၊ အငြိမ့်အကြောင်း၊ သီချင်းအကြောင်း၊ ဇာတ်ထုပ်ဇာတ်လမ်းအကြောင်း၊ ဧယင်ကျူးပညာအကြောင်း၊ သုခုမဆိုင်ရာ အကြောင်းခြင်းရာတွေကို ပြောကြဆိုကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အရပ်စကားပေါ့။ ပါးစပ်ရာဇဝင်ပေါ့။ ကြား သိရတဲ့ သာမန်အချက်အလက်တွေပဲပေါ့။
ဝါသနာအရ ဇာတ်ဆို မလွတ်တမ်း၊ အငြိမ့်ဆို မလွတ်တမ်း၊ဗလာဆိုင်းဆို မလွတ်တမ်း နားထောင်ကြည့်ရှုပြီး သူတို့ခါးပြတ်တီးဝိုင်းလေးက လေဘာတီမမြရင်ရဲ့ “အလှူ့ရှင်”လည်း တီးနိုင်ရဲ့။ ဗေဒါကြီးရဲ့ ဗျာညွန့်လည်းခေါက်နိုင်ရဲ့။ မြို့မက “ထပ်တစ်ရာလန်း”လည်း စည်းကိုက်ဝါးကိုက်ဟစ်နိုင်ရဲ့။
ဒီအကြောင်းအရာ၊ အချက်အလက်၊ အတွေ့ အကြုံတွေကို လက်ဖက်ရည်ကြမ်းဝိုင်းမှာ ပြောကြတော့ အိမ်ရှေ့ကဝိုင်းမို့ ကျွန်တော်က မကြားချင်အဆုံး။ ကိုယ်ကိုယ်နှိုက်ကလည်း ဝါသနာပါတော့ လူကြီးတွေကြား ဒူးကလေးတုပ်ပြီး နားထောင်တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ “ထိလပ်ပိုးအူ”နားရည်ဝ။ “ရှစ်ဌာန သာလာယံ” နားရည်ဝ။ “ဗေဒါကြီးအငြိမ့်ညွန့်ပေါင်း”နားရည်ဝ။ “လက်ရည်တစ်ပြင်တည်း”နားရည်ဝ။ “ရွှေမောင်းတိုက်ရှေ့က ရေနွေးထည့် ပုလင်းခွံ၊ ရှမ်းပြည်ငှက်ဖျားနှင့် တုံးကျော်မ” နားရည်ဝ။ “ညချမ်းချိန်ခါဝယ်”နှင့် ပတ္တာသုသာန်အဝင်ဝက အုတ်ကား၊ တိမ်လွှာမို့မိုလွင် နားရည်ဝဆဲ၊ ဆယ်အိမ်ပေါင်းမှ ရေဒီယိုတစ်လုံးမျှပင် မရှိတဲ့ဘဝမို့ ဝမ်းကွဲအစ်ကို အပ်ချုပ်ဆရာရဲ့ အထည်ညှပ်ရင်း ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ ပီပီပင်ပြင်သီဆိုတဲ့သီချင်းတွေကိုပဲ စက်ခုံဘေးအိပ်ရာပေါ်က မှေးကာ နားထောင်ခံစားနေရတာပေါ့။
အဲဒီအချိန် .. ခုနစ်တန်း ရှစ်တန်းသာသာ ကျောင်းစာအပြင် အနားမှာရှိတဲ့ စာအုပ်လေးတွေ ဆွဲငင်ကြည့်ရှုဖို့ ဝန်မလေးချိန်မို့ စက်ဆရာ အိပ်ရာဘေးက အဖုံးပြုတ်၊ အမှာစာပြုတ်၊ စာအုပ်ကျောဘက်မှာလည်း
အဆုံးထိမပါ။ ကျွတ်နေတဲ့စာရွက် ဝါကျင့်ကျင့်တွေ အပ် ချည်တွေနဲ့ တွဲသီချုပ်ထားတဲ့ စာအုပ်လေး တစ်အုပ်ကောက်ယူအကြည့် …။
ဟုတ်ကဲ့ .. အဲဒီစာအုပ်လေးဟာ ဒီကနေ့အထိ အိပ်ရာခါင်းရင်းမှာ အမြဲထားပြီး မကြာခဏ ဖတ်ရ၊ ကြည့်ရ၊ ခံစားမျက်ရည်ဝဲရဆဲဖြစ်တဲ့ ..
လူထုဒေါ်အမာရဲ့ ““ပြည်သူချစ်သော အနုပညာသည်များ””ပါပဲ။
ဒီစာအုပ်ဟာ ..“ဆူးငှက်”ဆိုတဲ့ ကလောင်တစ်ချောင်းအတွက် ပင်စည်ပင်သာမက ရေသောက်မြစ်စာအုပ်လည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီစာအုပ်က ဇာတ်သဘင်ချစ်စိတ်၊ အငြိမ့်ချစ်စိတ်၊ ဂီတချစ်စိတ်၊ အနုပညာချစ်စိတ်၊ မန္တလေးချစ်စိတ်၊ လူမျိုးနှင့်တိုင်းပြည်ချစ်စိတ်၊ အနုပညာရှင်ရဲ့ ဂုဏ်မာန၊ အတွေးအခေါ်၊ အယူအဆ၊ အကြံအစည်၊ အံ့မခန်းစိတ်ဓာတ်ကို သိရှိချစ်မြတ်နိုးစေတာပါပဲ။ ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့ ခြေဖဝါးအောက်က မြူတစ်မှုန်မျှ ပညာ၊ လုံ့လနဲ့ ထပ်မံကာ “အနုပညာ”အပေါ် ခံစားတူးဆွ၊ သုတေသနပြုမိတာကလည်း ဒီစာအုပ်ကြောင့်ပါ။
ဒီလိုနဲ့ ၁၉၈၈ အရေးတော်ပုံကြီးပြီးသည့်နောက် ပြင်းထန်တဲ့ မုန်တိုင်းတွေ၊ လေနီကြမ်းတွေကြား ဒေါ်ဒေါ်သား ဆရာညီပုလေးလည်း မတရား ဖမ်းဆီးခံရ။ အားလုံးလိုလို ကစဉ့်ကလျား၊ ဆောက်တည်ရာမရ မတည်ငြိမ်ကြဆဲ၊ ၁၉၈၉ခုနှစ် မေလမှာ “ပြည်သူချစ်သော အနုပညာသည်များ” စာအုပ် ၂၅နှစ်ပြည့်ပြီဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ဒေါ်ဒေါ်ဦးဆောင်ပြီး အမရပူရ တောင်လေးလုံးကျာင်းမှာပဲ အခမ်းအနားလေးကျင်းပဖြစ်ခဲ့။ အခမ်းအနားလေးဆိုငြား အမြုတေပမာ သိပ်သည်းလှတဲ့ အနှစ်ချည်းမို့ တန်ဖိုးရှိလှချည့်။ ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့ တူရင်းချာကြီးများဖြစ်တဲ့ ဆရာကြည်အောင်၊ ဆရာကိုလေး (အင်းဝဂုဏ်ရည်)တို့ရဲ့ အမှတ်တရစကားတွေ၊ အထူးသဖြင့် ဆရာကြည်အောင်ရဲ့စောဒကတက်တဲ့ မေးခွန်းအပေါ် ဒေါ်ဒေါ်က “ငါ့တူတွေက ဒီလိုတော်တာနော်”ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ယူအကြည့်နဲ့ပြုံးကာ ဖြေလိုက်တဲ့ အဖိုးတန်စကား။ ဒါကို ကျွန်တော်က ဒီလို မှတ်သားထားလိုက်ဖူးရဲ့။ တကယ်တော့ “ပြည်သူချစ်သော အနုပညာသည်များ”ဟာ ရသဟန်ပါ အတ္ထုပ္ပတ္တိစာပေပါတဲ့။
ဒီလိုပဲ..
ကိသာဂေါတမီနဲ့ မုံညင်းစေ့
ထေရီထေရာနဲ့ ပြည့်တန်ဆာ
ဒဂုန်တာရာရဲ့ ရုပ်ပုံလွှာ
မှော်ဘီဆရာသိန်းရဲ့ ဟင်းလေးအိုး
စံထိုးလောက်တဲ့ အတ္ထုပ္ပတ္တိစာပေတွေပဲတဲ့။
ကမ္ဘာမှာလည်း ..
နှိုင်းယှဉ်ပြရင်
အင်းဂရီးမော်ရွိုင်းက ရှယ်လီ
ဂေါ်ကီက တော်စတွိုင်းနဲ့ ချက်ကော့
ဂျက်လန်ဒန်ကိုတော့ အိုင်ဗင်စတုန်းက
ရေးခဲ့ဖူးပေမယ့်
ရူးဆိုးရဲ့ ဖြောင့်ချက်ကျမ်းထဲမှာ
““အတ္ထုပ္ပတ္တိစာပေဟာ အမှန်မဟုတ်ဘူး””တဲ့။
ဒီတော့ ..
ဦးဖေသိန်းရဲ့ ရွှေဥဒေါင်း
ရွှေဥဒေါင်းရဲ့ “ဘဝတစ်သက်တာ”
ကွဲလွဲတာလေးတွေ ရှာကြည့်ပါတဲ့။
ဆရာငြိမ်း၊ ဆရာတင်
မမြရင်အကြောင်း
ဒေါ်ဒေါ်ကလည်း အကောင်းချည်းရေးထား သတဲ့ ..။
(ကဗျာဆရာ-ကြည်အောင်)ရဲ့စကား
မှတ်သားတုန်လှုပ်စရာ။
ဒီတော့ ..ဒေါ်ဒေါ်က
ဂျပန်ခေတ်နဲ့စစ်ကြီးအတွင်း
သေခြင်းမလှကြတဲ့
မြန်မာ့အနုပညာသည်တွေကို
လွမ်းလည်းလွမ်း ..ချစ်လည်းချစ်မို့
(ဒေါ်ဒေါ်လွမ်းသလို..၊ ဒါ်ဒေါ်ချစ်သလို)
အားလုံးလွမ်းစေ၊ ချစ်စေကြကြောင်းရယ်နဲ့
ကောင်းတာသာပြော၊ တော်တာသာရေးပါသတဲ့။
ခေတ် ..၊ စနစ်နဲ့ စစ်ကြောင့်
နွံနစ်ခဲ့ရတဲ့(တို့ရဲ့)အနုပညာပတ္တမြား ..
(အဲဒီခေတ်က) လူငယ်တွေကြား
ဒေါ်ဒေါ်က ထုတ်ကြွားပြတာပါတဲ့..
ဟုတ်ပါတယ်။ ဒေါ်ဒေါ်က ..ခေတ်ကာလအပြောင်းမှာ လူငယ်တွေက
အနောက်တိုင်းမှ အထင်ကြီး၊ အနောက်တိုင်းမှ အတုခိုး၊ အနောက်တိုင်းမှ ဂုဏ်ယူနေကြလို့ တို့မှာလည်း ဒီလိုအနုပညာရှင်ကြီးတွေရှိသကွဲ့ဆိုကာ လူငယ်တွေ နားဝင်အောင်ပြောရတာမို့ သူတို့ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအားနည်းချက် အသေးအမွှားကို ရေးကြီးခွင်ကျယ် လုပ်ပြမနေပါဘူးတဲ့။ ဒါတွေရေးလို့ကော စာဖတ်ပရိသတ်အတွက် အကျိုးရှိပါ့မလားတဲ့။ ဒီလိုဖြေခဲ့တာ အမှတ်တရပါ။
၁၉၈၉မေလက ကျင်းပတဲ့ [ ပြည်သူချစ်သော အနုပညာသည်များ ] စာအုပ်ထုတ်ဝေခြင်း ၂၅နှစ်မြောက် ငွေရတုပွဲဟာ အလွန်အဖိုးတန်လှပါတယ်။
ဒီနောက် ..ဒီနောက် …
စိစစ်ရေးကျပ်တည်း၊ စာအုပ်ဈေးကွက် ပြိုပျက်၊ အထွေထွေစရိတ်ကြီးမြင့်နေချိန်မှာ “ပြည်သူချစ်သော အနုပညာသည်များ” စာအုပ်ကို ပဉ္စမအကြိမ် ရိုက်နှိပ်ထုတ်ဝေပါတယ်။ စွန့်စားမှုကြီးတစ်ခုပေါ့။ ဒီအချိန် လူထုကြီးပွားရေး စာအုပ်တိုက်က စာတည်းအဖွဲ့ စားပွဲမှာ ကျွန်တော်ရောက်ရှိပညာသင်ယူနေပါပြီ။ ဒီစာအုပ် ပြန်လည်ထုတ်ဝေတော့
ကျွန်တော်အများဆုံး လုပ်ဆောင်ရပါတယ်။ ပရု(ပ)ဖတ်၊ စာမျက်နှာဖွဲ့။ ဒီလိုနဲ့စာအုပ်ပြီးလို့ ဒေါ်ဒေါ့်လက်ထဲ စာအုပ်လေး ထည့်ပေးလိုက်ရတော့ ပျော်လို့ပေါ့။
နောက် ၂ရက်၊ ၃ရက်၊ တစ်ညနေ ဒေါ်ဒေါ်က “ပြည်သူချစ်သော ..”စာအုပ်အသစ်ကို ကိုင်ပြီး အောက်ဆင်းလာတယ်။ စာအုပ်ကြားမှာ စက္ကူစ အလံလေးတွေ ထိုးထားတာ ဝါလို့(ဖြတ်စ အဝါရောင်လေးတွေကိုး) ပြီးတော့ ဒေါ်ဒေါ်က ကျွန်တော့်ကိုပြောတယ်။
“အေး ..စာအုပ်လေးက လှသကွယ့်။ ဂရုတစိုက်လုပ်ပေးတဲ့ မတင်ဝင်းရော၊ ကျော်ဆန်းမြင့် (ဆရာကျော်ရင်မြင့်) ရော၊ မင်းကိုရော ကျေးဇူးတင်တယ်။ အခုတစ်အုပ်လုံးပြန်ဖတ်တော့မှ ဒါတွေ ငါရေးခဲ့ဖူး ပါလားဆိုပြီး ပြန်အမှတ်ရတာ။ ငယ်တုန်းကမို့ ဒီစာအုပ်ကို ရေးနိုင်တာပါကွယ်။ သတင်းစာကလည်း ရှိသေးတော့ အားလုံးက ဝိုင်းကူကြတာကိုး”တဲ့။
ပြီးတော့ ဒေါ်ဒေါ်က ဆက်ပြောတယ်။
“အေးကွယ် … မင်းတို့နောက်တစ်ကြိမ်များပြန်ရိုက်ရင် ဒီအမှားလေးတွေ ပြင်လိုက်ပါဦး”တဲ့။ ကျွန်တော်ဖြင့် ရှက်လိုက်တာ။ ဒီစာအုပ်ကို အလုပ်သဘော ပရု(ပ)ဖတ်တာ …အကြောင်းအရာထဲ မျောမျောပါသွားလေတော့…။ ဘယ့်နှယ် ပရု(ပ)စင်ပါ့ မလဲ။ စာလုံးအမှားအယွင်းလေးတွေ ပါသွားလေရဲ့။ ဒါ အားလုံး ကျွန်တော့်ချို့ယွင်းအားနည်းချက်တွေပါ။
ထပ်ပြီး မှတ်မှတ်ရရပြောချင်တာက ဒေါ်ဒေါ်(လူထုဒေါ်အမာ)လို ကမ္ဘာကျော် စာရေးဆရာ၊ သတင်းစာဆရာမကြီးက သူ့လက်အောက် ငယ်သားအပေါ် ဘယ်တာ့မှ ရင့်ရင့်သီးသီး၊ မာမာကြောကြော၊ ချိုးချိုးနှိမ်နှိမ်မပြောဘူး။ ချီးကျူးစရာရှိရင် ချီးကျူးတယ်။ ပြီးမှ အမှားကို ညင်ညင်သာသာ၊ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ထောက်ပြတယ်။
#voiceofmyanmar #VOM #ဆူးငှက် #ဆောင်းပါး
