ဆူးငှက် ကုန်လွန်ခဲ့သည့်နှစ် ကိုဗစ်ကပ်ရောဂါဘေးကြီး အရှိန်ကောင်းဆဲ ကျွန်တော်တို့ ဒုက္ခက လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ငတ်ခြင်းက မဖုံးနိုင် မဖိနိုင်ဖြစ်နေသည်။ ဆိုင်တွေမှာ ပါဆယ်ရောင်းနေတာပဲ။ ပါဆယ်ကို delivery နှင့် မှာသောက်ပေါ့ဟု စာဖတ်သူက အပြစ်တင်လျှင်လည်း ခံရရုံပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့က လက်ဖက်ရည် ငတ်တာမဟုတ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ငတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ လက်ဖက်ရည် တစ်ခွက်ထက် ဆိုင်မှာထိုင်ပြီး မိတ်ဆွေတွေနှင့် စကားပြောလိုခြင်းဖြစ်သည်။ ထမင်းမေ့ ဟင်းမေ့ ဆိုပါစို့။ ထို့ကြောင့် ကိုဗစ်ကာလ stay at home မှာဘယ်လိုမှ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့။ အရင်ကတစ်ပတ်လျှင် ၃ကြိမ်လောက်တွ့ဖြစ်နေကြတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ဖော်ထိုင်ဖက်တို့ မအောင့်နိုင်ကြတော့။ သည်ကြားထဲ ကုန်လွန်ခဲ့သော ဆယ်စုနှစ်၃စုလောက် ကတည်းက လက်ဖက်ရည်လေး တစ်ခွက်စီ အလယ်ချပြီး စကားဖောင်ဖွဲ့ဖက်ဖြစ်သူ ချစ်မိတ်ဆွေ ခွဲစိပ်ဆရာဝန်ကြီးလည်း တစ်နယ်တစ်ကြေးမှ မန်းမြေမှာ ကိုဗစ်လာရှောင်တာမို့ မတွေ့ရမနေနိုင် စကားမပြောရ မနေနိုင်ဖြစ်ကာလက်ဖက်ရည်သောက်ရန်…
Read Moreမြောက်ကျုံးထောင့် ထနောင်းရိပ်က လက်ဖက်ရည်သုံးခွက်
